Ze had gezworen dat ze op een dag terug zou komen naar Brandypeters en ze had de intentie om de beste hoer te zijn die ze kon zijn. Dat is waar Brandypeters naar zocht, hoeveel kracht had een vrouw om die sfeer om te zetten in iets meer, een dierlijke beuk van het kutje, of om een extase te herscheppen die een vrouw aan een man kon geven als ze dat ooit zou willen. Brandypeters hingen de telefoon op en schroomden. En Tristan ook. "Wie was dat?" vroeg hij, verward. Brandypeters aarzelde toen ze probeerde het allemaal te begrijpen. Ze woonden samen, ze sliepen samen, ze neukten. De gedachte om hem te neuken was iets waar Brandypeters wanhopig naar verlangde, iets wat ze moest weten als ze wilde voelen dat haar lichaam onder controle was, om te weten of ze als vanzelfsprekend werd beschouwd. Het ging altijd al om haar, om haar gezondheid en tevredenheid. Brandypeters had hard voor haar gewerkt op de boerderij, had op bijna alle denkbare manieren haar contributie betaald. Het enige wat Brandypeters wilde was dat ze iets waard zou zijn in de industrie. Toen zag Brandypeters de blik op zijn gezicht. "Oh," zei Brandypeters rustig, een hoorbare zucht. Brandypeters sloot haar ogen. "Oh. Hij dacht dat ik hem misschien wilde." Brandypeters slaagde er eindelijk in. Het had maanden geduurd voordat ze ontkend werd, om zijn pogingen om dicht bij haar te komen te vermijden. Het had haar jaren van afwijzing gekost. Het duurde nog een maand voordat Tristan had geaccepteerd dat Brandypeters niet als een seksobject zou worden behandeld, ondanks dat haar lichaam volledig wegwerpbaar was. .
