Brandywhite groeide licht in het hoofd terwijl hij haar bewerkt, het tempo van de haan dwingt haar gezicht en keel naar beneden en in zijn pik, wanhopig proberen om hem te behagen. Hij gebruikte zijn sterke armen om haar op haar plaats te houden als hij het harder en harder rukte, en dan zijn heupen op en neer, het melken van de pik uit haar mond. Uiteindelijk werkte hij zich een weg naar beneden naar de basis, waardoor ze slechts een moment had om op adem te komen. Zodra Brandywhite haar keel vrijgemaakt, hij duwde zijn pik terug in haar keel, wrijven haar keel met de kop van het. Het gewicht van het stuurde een golf van plezier door haar lichaam, en Brandywhite greep het bed stevig vast en zorgde ervoor dat ze niet ademde of kreunde. Ze liet een gewurgd gejammer naar buiten komen toen hij de haan weer in haar keel sloeg en hem naar binnen gleed tot hij in en uit haar mond was, en toen zuigde Brandywhite hem weer naar binnen. Al gauw brandden haar longen van al het zuigen en het gevoel, en Brandywhite moest opstaan en de kin van haar hoofd tegen het bed drukken om het gewicht van haar keel te verwijderen. Hij liet het hoofd van de haan uit haar mond los, en hield haar hoofd vast, en dwong haar ogen open om te zien hoe hij haar zou gaan straffen. Met een gestage duw van zijn heupen, Meester duwde zijn pik in haar, en Brandywhite kreunde van de pijn. Meester pakte haar haar en schoof haar hoofd naar beneden op zijn pik, sloeg haar hoofd naar beneden op het zo hard als Brandywhite kon beheren. .